Pouco mais, e fasme chorar de alegría.
Temblábanme as pernas, elas soiñas,
sen que eu procurase nada, elas soas souberon palparte.
Abracei os teus abrazos e aínda así non te sae,
nin un mísero, 'Hola'.
Bótote en falta, e cheiro os restos dos días de chuvia,
onde ver caela auga era toda unha arte, onde ti e mais eu, mirábamosnos con complicidade. ¿Onde quedou?¿Onde están aquelas sonrisas tan tristes?
Supoño que a raiba non te deixa ver por detrás dos cristais, mirar mais alá.
¿Pero que fas? ¿Non era que xa estaba morto?
Agora acercaste vacilón, chiscas un ollo e fasme outra vez, a moza mais feliz do mundo, gústa(s)me, ben o sabes... pero, non entendo nada, chámame parva,
pero as veces penso, que gústache mirarme sorrir, e despois, sorries ti.
Pero CHE!... quédome quietiña,
sen mover unha soa pestana,
conxelar ese momento, para outra vez,
neste tempo de improvisto,
poida cheirar os restos de chuvia e
sorrir imaxinanto un 'te quiero'.
¿Cómo o fas?
'Eres a ostia'
Una lastima que no entienda el gallego. Pero gracias por el comentario!
ResponderEliminarBesiños!
Entiendo que no quieras crecer, hacerte mayor. Los adolecentes, los jóvenes hoy en día lo tenéis todo. Nosotros queríamos hacernos mayores por alcanzar la libertad que nuestros padres nos negaban. Hay una gran diferencia.
ResponderEliminarEntiendo el gallego, por eso te puedo decir que me gustó. Baesos
Jolín no quieres crecer, te gusta Peter pan y llevas puesta de cancion Imagine de John Lennon, imposible no firmarte!!!!!!!!!!!!!!
ResponderEliminarOOoohh qué guay!Eres gallega??
ResponderEliminarMil gracias por tu comentario y porque te guste mi blog, siempre me emocionan esos :)
Tu foto de Amélie la tengo para el messenger jajaja soy muy obsesiva con esa película :)
De momento he llegado hasta aquí,pero voy a seguir cotilleando a ver si encuentro cosas chulas en tus siguientes actualizaciones :)
Muchos besos,por cierto,tienes los ojos del mismo color que yo !